Orzeczenia (słowo kluczowe - )

 

2021.07.26, wyrok Sąd Najwyższy, sygn. akt I CSKP 175/21

1. Podmiot dokonujący eksploatacji utworów powinien liczyć się z obowiązkiem udzielenia informacji w okresie, w którym nie doszło jeszcze do przedawnienia roszczenia informacyjnego. ...

2. W art. 70 ust. 21 pkt 4 u.p.a.p.p. stosowne wynagrodzenie powiązano ze zwielokrotnieniem, a nie ze sprzedażą. W zasadzie każde zwielokrotnianie utworu audiowizualnego jest nastawione na określony efekt gospodarczy, bezpośredni lub pośredni (np. promocyjno-marketingowy), a prawna forma dystrybucji utworu (np. sprzedaż lub inna) przez wydawcę prasowego osobom trzecim ma już znaczenie wtórne. Wydawca prasowy w każdym z tych przypadków dystrybucji korzysta z cudzego utworu w określonym zakresie (verbe legis: "charakter i zakres korzystania z tych utworów", art. 110 u.p.a.p.p.)....

całe orzeczenie »

 

2020.03.11, wyrok Sąd Najwyższy, sygn. akt I CSK 573/18

1. Sąd Najwyższy odniósł się do kwestii relacji pomiędzy „nowymi” (obecnie obowiązującymi, na mocy ustawy o zbiorowym zarządzaniu - po nowelizacji ustawy o prawie autorskim, wchodzącej w życie 19 lipca w 2018r.) przepisami dotyczącymi roszczenia informacyjnego, a dotychczczasowym brzmieniem art. 105 PrAut.    Jak wskazał Sąd Najwyższy, „sama ustawa zmieniająca nie zawierała przepisów intertemporalnych, z których wyraźnie wynikałoby, że należy ją stosować do zdarzeń prawnych zaistniałych przed datą jej wejścia w życie.” Sąd Najwyższy, analizując możliwość zastosowania art. 105 ust. 2 PrAut, odpowiednio zastosował reguły międzyczasowe zastosowane przy wprowadzaniu kodeksu cywilnego w 1964r., zgodnie z którymi do stosunków prawnych powstałych przed wejściem w życie nowej ustawy należy stosować przepisy dotychczasowe.  Zagadnienie jest istotne dla wszystkich nowo formułowanych roszczeń informacyjnych. Powstaje pytanie czy opierać je wyłącznie na nowych przepisach czy też odwoływać się do uchylonego art. 105 PrAut.  Zgodnie z omawianym orzeczeniem Sądu Najwyższego, są sytuacje gdy art. 105 PrAut wprost znajdzie zastosowanie pomimo iż został uchylony, czy raczej „zastąpiony” przez art. 48 ustawy o zbiorowym zarządzaniu. Przy nowo formułowanych powództwach staramy się za każdym razem akcentować dorobek orzeczniczy związany z art. 105 PrAut oraz to że w pełni (jeżeli chodzi o roszczenie informacyjne) może być zastosowany przy wykładni art. 48 UoZZ. Trzeba pamiętać, że regulacje te mają tożsame brzmienie. Jest to o tyle istotne, że serwisy orzeczniecze w sytuacji uchylenia przepisu, którego dotyczy orzeczenie, wskazują że dane orzeczenie jest „nieaktualne”. Przykładowo przy art. 105 PrAut znajdują się orzeczenia z taką adnotacją, a przy art. 48 UoZZ brak jest jakichkolwiek orzeczeń. ZAiKS, który prowadzi bardzo wiele postępowań przy wykorzystaniu roszczeń informacyjnych może, w sytuacji jednolitego podejścia, wpływać na linie orzecznicze i obronę dotychczasowego dorobku. Oczywiście konieczna jest do tego bieżąca analiza całości orzecznictwa. ...

2. Jak wskazał Sąd Najwyższy: „w art. 105 ust.2 u.p.a.p.p. kładzie się nacisk na jego niezbędność do określenia wysokości dochodzonych wynagrodzeń i opłat, czyli potrzebę identyfikowaną celem, a nie na powinność wykazania zobowiązania pozwanego.”  ...

3. Prawo do wynagrodzenia z art. 70 ust. 2PrAut „może być dochodzone bez konieczności obalania domniemania z art. 70 ust. 1 u.p.a.p.p.”  ...

4. Przepisy ustawy o prawie autorskim „stosuje się do zagranicznych twórców i artystów wykonawców, w tym także unormowanie zawarte w przepisie 70 ust. 2(dawniej 2) u.p.a.p.p.” Wynika to z zasady asymilacji (Konwencja Berneńska, TRIPS)....

5. Do obalenia domniemania na rzecz ZAiKS „nie wystarcza samo wskazanie, że istnieje inna organizacja działająca w tym samym zakresie.”              ...

6. Gdy mowa jest o osobie „reprodukującej” dotyczy to osoby „która wprowadza do obrotu we własnym imieniu i na własny rachunek egzmplarze utworów audiowizualnych.” Tym samym, przesądzona została legitymacja czynna po stronie Monolith Films i innych dystrybutorów....

całe orzeczenie »

 

2006.12.07, wyrok Europejski Trybunał Sprawiedliwości, sygn. akt C-306/05

1. Samo dostarczenie urządzeń, takie jak dostarczenie odbiorników telewizyjnych umieszczonych w pokojach podmiotu świadczącego usługi hotelarskie, nie jest publicznym udostępnieniem w rozumieniu dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym. Natomiast rozprowadzanie przez podmiot świadczący usługi hotelarskie sygnału umożliwiającego przy pomocy tych urządzeń udostępnianie utworów klientom zajmującym pokoje hotelowe stanowi publiczne udostępnianie w rozumieniu art. 3 ust. 1 tej dyrektywy, niezależnie od wykorzystanej techniki przekazu sygnału.Jak wyjaśniono bowiem w przewodniku po konwencji berneńskiej o ochronie dzieł literackich i artystycznych twórca, wyrażając zgodę na nadawanie swych utworów drogą radiowo-telewizyjną, bierze pod uwagę tylko bezpośrednich użytkowników, czyli posiadaczy odbiorników, którzy - pojedynczo, w gronie prywatnym lub rodzinnym - odbierają nadawany sygnał. Jeśli sygnał odbierany jest na rzecz szerszego audytorium w drodze niezależnej czynności, za pomocą której nadawany utwór udostępniany jest nowej publiczności, odbiór taki dopuszczalny jest wyłącznie za zgodą twórcy. Klienci hotelu stanowią taką nową publiczność w zakresie, w jakim udostępnianie tym klientom utworu nadawanego drogą radiowo-telewizyjną przy pomocy odbiorników telewizyjnych nie jest wyłącznie zabiegiem technicznym mającym na celu zapewnienie odbioru pierwotnie nadawanego programu czy też poprawę jakości tego odbioru, w strefie objętej zasięgiem tej emisji. Przeciwnie, podmiot świadczący usługi hotelarskie podejmuje działania w celu udostępnienia chronionego utworu swoim klientom, mając pełną świadomość ich konsekwencji.Prywatny charakter pokoi hotelowych nie stoi na przeszkodzie temu, że sygnał stanowi publiczne udostępnienie.(por. pkt 41, 42, 47, 54 oraz pkt 1 i 2 sentencji)...

całe orzeczenie »